Angry Birds-Öfkeli Kuşlar animasyon filminin 1.si 2016 yılında yapılmış. 2019 Ağustos’u itibariyle 2.’si gösterimde.
Henüz ilk filmi izleyebildim: Mutlu, rengarenk, uçamayan-uçmayı pek sevmeyen kuşlarla dolu bir ada. Barış ve huzur içinde rutin bir hayat yaşıyorlar. Bir gün adaya bir gemi yanaşır. Domuzların beklenmeyen ziyareti ile ada sakinleri önce şaşkınlık yaşarlar. Lakin kısa sürede domuzların vadettiği dans-müzik ve eğlencenin büyüsüne kapılarak ziyaretçilerle kaynaşırlar. İçlerinde sadece Red (Kızıl) şüphe içindedir. Sorular sorar: Neden geldiler? Gerçek amaçları ne?
Ada sakinlerinin büyük kesmi, hatta tamamı yeni hayattan çok memnundur. Domuzların barışçıl amaçlarla geldiklerine emindirler. Red’in uyarılarına kulak vermedikleri gibi onu dışlarlar.
Tam burada Zülfü Livaneli’nin “Son Ada” isimli kitabındaki bir paragraf, bana göre, daha bir anlam kazanıyor. Aşağıda paylaşıyorum..
…”Ben sesimi çıkarmadım çünkü son aylarda yaşadıklarım, bana bir şeyi aklımdan hiç çıkmayan bir hayat dersi olarak öğretmişti: Ne yaparsan yap, ama adalıların rüyalarını çalmaya kalkma. Bir umuda bağlanmak isteyen komşularına bunun yalan olduğunu söyleme, kimseyi gerçekçi olmaya çağırma. Çünkü bunalan insanların, yalan da olsa bir umuda bağlanma ihtiyaçları, gerçeği söyleyenlerden nefret etmesine yol açıyor. Aradan bir süre geçip haklı çıksan bile bir şey ifade etmiyor bu. Çünkü o zamana kadar başlangıçtaki koşulları unutmuş oluyorlar. Yazar’ın artık halk içine hiç karışmamasına, onlarla hiç konuşmamasına rağmen bu kadar nefret duyulan bir kişi haline gelmesi başka nasıl açıklanabilir ki zaten!”
Filme geri dönersek: Red şüphelerinde haklı çıkmıştır.. Domuzlar; kuşların yumurtalarını çalıp kendi adalarına kaçmışlar. Kuş Adası’nın ileri gelenleri, onu toplumdan dışlayanlar, Red’e sorarlar: Şimdi ne yapacağız? O güne kadar öfke nedir, kızgınlık nedir bilmeyen kuşlar Red’in liderliğinde örgütlenir ve yumurtalarını, geleceklerini geri almak için domuz adasına doğru yola koyulurlar.
